Gezien worden.

Zojuist was ik op de Dam in Amsterdam en at even iets. Er kwam een man langsgelopen en je kon zien dat hij honger had. De meeste mensen schenken geen aandacht, ik vaak misschien ook niet.Hij ging tegen een gebouw aan zitten en ik zag zijn hand voor zijn hoofd. Ik voelde pijn, maar niet die van mij, geloof me die heb ik de afgelopen dagen echt gevoeld. Ik liep naar hem toe en vroeg of hij bleef zitten, ik ging een frietje voor hem halen. Er zat 2 meter ernaast nog een man, ze waren allebei niet echt oud. Ik 2 frietjes besteld die man keek al zo raar want ik was tenslotte al geweest. Beste frietjes allertijden denk ik. Ik gaf het de eerste man, ik keek hem aan, hij had tranen in zijn ogen, ik ondertussen ook. Ook de tweede man keek ik aan, hij pakte mijn hand vast voor een seconde of 30, en was zo dankbaar. Hoe simpel kan het werkelijk zijn? Ik liep weg en op een afstand keek ik nog even, hoe ze vol aandacht aten, en dacht wij nemen alles op de koop toe vinden het normaal dat alles er is, voor sommige mensen zijn dingen niet normaal.  En dan heb ik het niet alleen over eten, maar over gezien worden.

Op het moment dat ik ze in hun ogen aankeek gebeurde iets heel bijzonders, ik zag ze, zonder oordeel, zonder gedachte oh zal eigen schuld wel zijn, zitten aan de drugs weet ik veel wat. Ik zag ze  gewoon als mens, en die blik in hun ogen zei alles, daar zijn geen woorden voor nodig.

 Zondag moest ik tijdens een training met een onbekende een oefening doen, deze vrouw moest iets delen, ik keek haar aan en begon zij te huilen, simpel omdat het gezien werd, zonder dat ik haar veroordeelde, maar juist door de ogen van liefde keek. Toen ik naderhand zei dank je wel voor het vertrouwen en het delen, zei zij dank je wel voor het luisteren, en je aandacht. Hoe mooi is dat?!

Ik worstel met gezien worden, en gezien willen worden. Waarschijnlijk iedereen. Iedereen wil echt gezien worden, maar tegelijkertijd vinden we het allemaal enorm moeilijk. Wat zal een ander dan van me denken, vinden of zeggen? En dat is dan vaak al snel ingevuld over het algemeen ook op de meest negatieve manier. Terwijl ik helemaal niet weet wat een ander denkt, vind, of zegt. Het kan net zo goed positief zijn. Of misschien denkt iemand wel helemaal niets.  Buiten dat, maakt het echt uit? Is dat echt belangrijk? Ik heb toch geen invloed op wat een ander denkt, zegt, doet of wil?

Eigenlijk wil ik gewoon echt gezien worden als mezelf, zonder dat iemand al een oordeel heeft of voor mij invult wat ik zou denken, willen of zeggen. Want dan wordt het voor mij al ingevuld alsof ik zelf geen keuze meer heb. Huh? Dat is dus andersom dan?

Gisteren werd ik enorm geraakt, niet omdat een gemaakte afspraak niet doorging en ik er een vrije dag voor genomen had, de reactie was alsof de afspraak helemaal niet gemaakt was, maar omdat ik me heel erg kwetsbaar had opgesteld, mezelf met de grootst mogelijke moeite en angst wel echt had laten zien, en ik vervolgens zo genegeerd werd, alsof het niet echt was. Au! Wat een pijn!

De oude San zou haar masker opzetten, je weet wel die we allemaal hebben om alles achter te verstoppen wat we niet durven te laten zien. Maar de nieuwe San kon het niet meer….. Ik wil gewoon niet meer altijd groot en sterk zijn! Verdorie ik ben eigenlijk gewoon een heel klein meisje in een grote verpakking. Dat heb ik geweten… Vanochtend kwam ik op kantoor, en ineens liepen de tranen over mijn wangen, door alle gebeurtenissen van de laatste tijd was het me even teveel. Waar ik normaal alles zou doen om het te verbergen want niemand heeft er iets mee te maken, en niemand hoeft het te zien dacht ik nu, ja het is zo, laat maar even gaat zo wel over…. Gelukkig heb ik geweldige werkgevers, ik weet niet of ze het gezien hebben, maar anders hebben ze gedaan alsof wat heel fijn was.

Ineens dacht ik waarom moet ik iets verstoppen dan? En voor wie dan? En als ik nu echt gezien wil worden, dan is dat toch ook een deel van mij? Dat hoort er dan toch ook? Net zoals mijn humor, mijn begrip, mijn tolerantie, ongeduld, langdradigheid en weet ik veel wat allemaal bij mij horen? Wow wat een inzicht….

Als ik alleen maar doe alsof ik groot en sterk ben, wat zien mensen dan? Dat ik groot en sterk ben….  Dus echt gezien worden hangt ook af van wat ik zelf kies om te laten zien. Ha daar is die angst weer van mijn vorige blog… Maar angst voor wat? Wat anderen ervan vinden of zeggen? Lees ik even terug, ik heb er geen invloed op, en eigenlijk is het helemaal niet zo belangrijk, want mijn leven is mijn leven, en het zou verschrikkelijk zijn als ineens de hele wereld je aardig zou vinden, wat een ramp zou dat zijn zeg.

En gekwetst worden? Ja dat zal vast wel, maar het is ook pijnlijk als mensen dingen over je zeggen die niet waar zijn, dan kun je beter pijn hebben omdat je echt was, omdat  verliezen met de waarheid veel minder erg is als winnen met een leugen.