Kogel door de kerk.

Zei ik vorige week het gevecht is gestopt…. Ja dat dacht ik… Maar ik ben er zo goed in geworden dat het een automatisme is en ik het niet eens in de gaten heb.  En iets nieuws doen of leren heeft oefening nodig.

Het hele bosavontuur (zie blog Nature Quest) heeft nog een lange nawerking,  en ja laten we nog een paar laatjes in mezelf opentrekken, of wacht ze springen spontaan zelf open, alsof hetgeen wat erin zit er zo uitspringt als een clown, verassing!  Ze zijn alleen niet allemaal zo grappig.

Als hoog gevoelig persoon komen emoties en prikkels veel harder binnen dan bij een gemiddeld mens. Heb ik ook niet om gevraagd, ik beschouw het maar als buitengewoon inlevingsvermogen. Beter veel gevoel dan gevoelloos dan maar.  Echt ik wordt steeds unieker.

Ik deed weer een paar stappen vooruit, en dan…. Dan komt er weer die stap terug. Het lijkt de cha cha wel, ik wil eigenlijk een ander dansje doen de lambada, macarena of wat dirty dancing lijkt me wel wat, maar de cha cha ben ik onderhand zat.

Al 2 jaar wil ik het zelf oplossen, ik wilde geen pillen. Ik heb alles geprobeerd, op natuurlijke basis, en verschillende methodes /technieken, die allemaal best  wel helpen waar je door groeit maar toch is er iets nog steeds niet goed. En ik snap het niet, ik snap er helemaal niets van. Er is geen direct aanwijsbare reden dat ik me zo voel zoals ik me soms voel, en ik wil me al helemaal niet zo voelen als ik me voel, en van nature ben ik volgens mij helemaal niet zo.

De vragen bij de dokter: “zijn er meer mensen in je familie die het hebben? Heb je het al vaker gehad?” Waarop ik direct zeg dus wat je eigenlijk wilt zeggen is dat het erfelijk is en ik er nooit meer vanaf kom? Nou eh ja die kans is wel aanwezig. Het kan maar duidelijk zijn. Goh…  Dus het is eigenlijk normaal dan ik ben niet aan het aanstellen? Nee zeker niet.  De vorige huisarts had me al 9 maanden steeds naar huis gestuurd met alle klachten zelfs toen ik dacht dat ik een hartaanval kreeg en in mijn uppie op mijn werk in elkaar gezakt was en de rest van de dag een vreselijke pijn voelde was er niets met mij aan de hand volgens hem.  Pas toen ik na 9 maanden huilend in de spreekkamer zei tegen hem als je nu niets doet doe ik het zelf, kwam er een moeizame verwijskaart.  Ik voelde me zo niet gehoord en onbegrepen, dat kan nooit goed zijn.  Tijd om te wisselen dus, en de nieuwe huisarts lijkt er meer ervaring mee te hebben.  Ik moet verschillende keren terugkomen, zodat ze het in de gaten kunnen houden.

Ik geloof niet dat pilletjes problemen oplossen. Het punt is dat mijn hersenen een stofje niet genoeg aanmaakt en dat is nou net waar dat pilletje voor zorgt. Dus dan lost het pilletje wel iets op.

Dus komt het punt dat ik het moet toegeven….. Ik heb het geprobeerd, echt alles geprobeerd, maar het lukt me even niet zelf.  De hulpverlener bij de huisarts legt uit hoe het werkt met dat stofje.  De kogel is door de kerk, ik geef me over, ik besluit…. Hoe verschrikkelijk ik het vind, maar ja doe mij alsjeblieft een paar van die pillen, want het is genoeg geweest nu, ik ben zo moe….

Waarom is het zo’n probleem eigenlijk die pillen? 1/3 van Nederland zit er misschien wel aan, dus ik hoef me er niet voor te schamen al deed ik dat.  Het is het idee dat ik over die pillen heb wat het probleem is.  Ik ben niet labiel ofzo, het is ook niet besmettelijk.  En het is niet dat ik er een ander mens van wordt, ik reageer nu juist net niet altijd even handig omdat er juist iets ergens tekort is aan serotonine.

Hier moet ik dus ook met een nieuw verhaal komen. Oké ik maak een stofje in mijn hersenen te weinig aan, en die pillen gaan dit aanvullen punt.  Einde verhaal…. Alles wat ik er verder bij bedenk is waarschijnlijk overbodig.

Dan hoeft mijn hoofd even niet zo hard te werken. Ondertussen kan ik dan op krabbelen, en nieuwe wegen inslaan.

Veel mensen hebben een bepaald idee over een depressie, maar geen idee wat het werkelijk is. Ook ik had er een heel ander beeld van, en gaandeweg begin ik nu te snappen dat het anders is dan men denkt.   Met de allerbeste goede bedoelingen komen er allerlei adviezen,  of vertellen mensen hoe ik het moet doen. DIT HELPT NIET! Mensen willen graag dingen voor anderen oplossen, en dat is heel lief bedoeld. Maar als je echt iemand wilt helpen……..Doe dat vooral niet, want het werkt precies tegenovergesteld.  Stel je voor als iemand je steeds verteld wat en hoe jij iets zou moeten doen,  dat klinkt alsof jij het niet zelf kunt, en niet goed doet, hoe zou je je daarbij voelen? Wordt je niet blijer van of wel? Juist……

"Ik heb niet iemand nodig die mijn uitdagingen voor mij oplost, ik heb mensen nodig die naast me staan terwijl ik mijn uitdagingen oplos”.

Ik heb ze gekregen omdat ik degene ben die ze op kan lossen, ondanks alles geloof ik nog steeds dat dit een cadeautje is,  die uitgepakt wil worden.

Misschien ben ik dan toch net als een mummie….. Best ingewikkeld dat uh ontwikkelen….. Maar ik kom er wel…… Er zijn mensen die er nooit aan beginnen,  bij wie het leven misschien wel als een kabelend beekje voelt. Bij mij is het een woeste zee. Als je dan de golven niet kunt kiezen  ga ik leren surfen. En als dalen wat dieper lijken, nou dan zijn mijn pieken ook lekker hoog.

“Een schip is het veiligst in de haven, maar daar is hij niet voor gemaakt”.