^ Naar boven
facebook

Evenement

Social Media

Workshops

Nieuwsbrief

Vraag van de week

×

Fout

[OSYouTube] Alledia framework not found

 

Nature Quest.

De mensen die mij kennen weten dat het de laatste tijd niet zo goed ging, een flinke terugval, ik had het echt even heel erg zwaar.

 

Ik wil alles doen om me weer “normaal” of beter te voelen, dat zijn dan ook dingen die buiten je comfort-zone vallen… Het fantastische jaarprogramma van 365 dagen succesvol geeft je allerlei handvatten die je nodig hebt, de keuze is aan mij aan hoe en of ik deze wil gebruiken.

 

Van 18 tot en met 21 mei was de Nature Quest.

Wat blijft er van je over als je niets meer is dan alleen maar jij? Geen enkele afleiding, geen eten, niet roken, geen tent maar een tarp (zeil) een slaapzak en water met citroen tegen honger. Geen prikkels, geen contact met de buitenwereld alleen nog maar ik.

 

Ik ben totaal geen “Happy Camper” kamperen vind ik al snel kramperen, een bos? Beestjes ieuuw! Slapen zonder tent?!  Het paste wel bij al mijn kernwaarden. Ik besloot mezelf een ander verhaal te vertellen dan ik normaal doe, want je weet helemaal niet hoe iets is tot je het ervaren hebt. Dus met vertrouwen, ik vond het een soort van spannend, maar tot de woensdagavond ervoor had ik er vertrouwen in dat dit heel goed voor mij zou zijn.

 

Crisis 1 diende zich aan, angst…. Hoewel ik niet precies wist waarvoor,  iedere keer eerder als ik het enigszins had gevoeld kon ik mezelf vertellen dat het goed zou komen maar nu werd het lastiger. Donderdagochtend crisis 2 ik had ook al geen goede tas… ook nog snel opgelost. Toen ik aankwam in de Noord-Oost polder zag ik mensen allemaal helemaal vrolijk zo van leuk gaan we doen! En ik vond het alles behalve leuk, en voelde me steeds kleiner worden, waarom kon ik nou niet gewoon net als iedereen “normaal” doen? Waarom stel ik me zo aan?

 

Er waren een paar oefeningen, er was een offer ritueel waar je iets kon verbranden wat je achter wilde laten. Pas achteraf besef ik me wat ik weggooide was wat ik zelf zo lang in stand gehouden heb, uit makkelijkheid, of angst.

 

Een ruim 900 1e jaars deelnemers kwamen terug van hun 1 daagse ervaring die ons een indrukwekkend afscheid gaven toen wij het bos ingingen, door een haag te vormen en hun hand op te steken. In stilte liepen we het bos in.  In groepjes van 9 waarin ieder 2 buddies had ten tijde van nood.

 

Het was de bedoeling dat je ook niet in elkaars zichtveld zou zitten, dus niemand kon zien maar helaas lukte dat niet helemaal. Tarp opgezet, het werd al langzaam donker. Ik dacht het meest bang te zijn voor de nacht, ik bedoel in een bos, straks komt de grote boze wolf en vreet ie me op ofzo?!

 

Het viel reuze mee, comfortabel is anders, ik bedoel brandnetels om me heen, die tarp stond niet heel geweldig veel te laag, het opblaasbare matje was geen 6 cm maar 6 mm dik, ter hoogte van mijn rug een bult op de grond waardoor ik ook niet echt normaal kon liggen, wat een geworstel met die slaapzak, maar goed niet zeuren San, you can do this….

 

Het werd licht, het regende, de druppels tikkend op mijn tarp lag ik daar dan, in mijn uppie met helemaal niets dan alleen ik en mezelf…… Ja en 40 soorten beestjes en 30 soorten planten waar ik de naam niet eens van weet.

 

Gedachten komen, gevoelens komen en voor ik het weet ben ik in een stortvloed van verdriet, intense pijn en ellende. Sodeju waar komt dat vandaan, er komt ook geen einde aan! Het bleek pas het begin….. Weet je hoe lang een dag of een uur duurt als er niets anders is dan dat??? Het leek of vrijdag een week duurde.

 

Toen ergens leek dat de zon onder ging was ik helemaal stuk, ik kon niet meer. Wat zit ik hier nou te doen joh hee?! Een beetje in een bos zitten zielig te zijn en mezelf aanstellen?! Het was al zover dat ik dacht waarom ben ik er eigenlijk überhaupt? Wat is nou eigenlijk de zin van mijn hele leven? Is dit het? Nou dan hoeft het voor mij niet meer hoor, dit wil ik niet!

 

Ik besluit naar het basiskamp te gaan, ik wil naar huis! Het is klaar nu!

En dat kamp kon ik ook al niet vinden, wat een ellende zeg. Ha eindelijk… Daar zit Monique, en met horten en stoten brabbel ik, en komt er ineens een hele stortvloed van wat er die dag gepasseerd is in een keer uit. Dingen die ik nooit iemand vertel….  Het voelt als verraad om sommige dingen te zeggen, en ik wil niet zeuren, me niet aanstellen, en “normaal” doen. Tegelijk dat ik ervan schrik wat ik er ineens allemaal uitgooi, voel ik me ook opgelucht, alsof er ook een soort iets van mijn schouders valt. Monique luistert alleen, en zegt, ik haal Hendrik van Nature Quest er ook even bij dan kijken we wat we het beste kunnen doen.  Ze stellen de juiste vragen, en laten mij zelf het antwoord geven. Ineens zie ik het thema wel en waarom ik me ermee geïdentificeerd heb, het is alleen niet waar.

 

Monique zegt weet je tuurlijk kun je naar huis gaan, als dat is wat je wilt… Maar je bent nu al zover gekomen… Als je er nu doorheen gaat ben je er vanaf.  Hendrik voegt nog toe zie het als een soort griep die moet je ook uitzieken.  Dat klinkt zinnig….

 

Wat dacht ik nou werkelijk dat als ik even 4 dagen in een bos zou gaan zitten dat de depressie over zou zijn ofzo? Lekker onrealistisch ook…. 

 

“Alles waar je in gevecht mee bent kun je je niet mee verbinden”

 

Ik weet dit wel, maar het doen is een 2e. Ik was alleen maar in gevecht, en dat kost energie, zo veel energie, weerstand verandert niets het houdt juist dingen in stand die niet blijken te werken.

 

Dankzij deze 2 geweldige coaches, die ik echt uit de grond van mijn hart dankbaar ben, kon ik het besluit nemen om niet af te breken (opgeven past ook niet zo bij mij) en met een nieuwe intentie terug naar mijn plek, en als het om welke reden ook niet zou gaan kon ik altijd terug naar het basiskamp.

 

Nacht 2…. Ik had genoeg om over te denken, ik zag in wat ik mezelf toch aangedaan had, en wat ik voor waar aangenomen had wat helemaal niet waar is.

Waar ik de grootsheid van anderen zo goed zie, was ik mezelf vergeten. Altijd meer liefde, aandacht, begrip voor anderen dan voor mezelf. Ik geef alles weg, niets voor mezelf. Misschien helpt het beter als ik meer begrip voor mezelf zou hebben…

 

Ik snapte dat ik zelf de vliegende keep bleef in mijn familie systeem, en het is nu tijd om op mijn eigen plek te gaan staan. En die lul die me 14 maanden voor de gek heeft gehouden en een spelletje met me had gespeeld en daarna ook nog zei dat ik het had moeten weten? Auw! Dat heb ik zelf goed gevonden, ik had meer begrip voor hem dan ik mezelf op waarde schatte, het is niet oké dat iemand zo met mij omgaat met geen enkele reden, dus waarom vind ik dat goed? Ben ik nou gek geworden? Ik moet echt iets veranderen!

 

Zaterdag scheen de zon, ik had een bankje gezien verderop uit het zicht van anderen, en ben er naartoe gelopen gaan zitten met uitzicht op het meer. Aan de andere kant uitzicht op velden vol boterbloemen, echt prachtig. Net als griep uitzieken, nou het kwam er allemaal wel zo’n beetje uit, op een gegeven moment voelde het gewoon letterlijk en figuurlijk leeg, ik dacht heej dat geeft ruimte…..

 

Mededeelnemer Saskia kwam, zei niets en zwijgend zaten we samen een tijd op het bankje.  en voelde ik verbinding, verbinding met alles om me heen, de natuur, met Saskia maar belangrijkste van alles verbinding met mezelf. Dit maakte zo’n indruk. Na een tijdje ging Sas weer, en ik bleef zitten Er begon iets te stromen….

 

Alles wat tot nu gebeurd is had een functie, het heeft me hier gebracht op een bankje in Bant aan een meer in de zon. En nu… Precies nu mag ik beslissen, wat wil IK doen?

 

Ik wil leuke dingen doen, stomme dingen doen, slimme dingen doen, domme dingen doen, impulsieve dingen doen, gekke dingen doen, verstandige dingen doen. Ik wil niet gewoon maar bestaan, ik wil leven, echt leven.  Een leven waarop ik later terug kijk wanneer mijn tijd echt op is dat ik zeg Yeah! Nog een keer! Een leven met alles erop en eraan….

 

De laatste nacht, wat duurde het lang voor het donker werd, het was koud, alles deed me zeer, en ik kon niet slapen. Waar continu geluiden in het bos waren van vogeltjes of krakende takken was het ineens helemaal stil, echt stil en ik dacht: “huh ben ik dood ofzo?” Nee toch niet net nu ik het uitgevogeld heb he????

 

Het werd licht, ik opende mijn ogen en GETVER! Ik lag zowat met mijn neus tegen een slak aan…. En op de buitenkant van mijn tarp zaten ook allemaal slakken.  Echt dat ik ook zo kalm bleef en zei goedemorgen vriend tegen de slak, ik zou normaal het hele bos bij elkaar gegild hebben…

 

De zon scheen volop ik wist dat het nog heel lang zou duren tot ze ons zouden komen halen, dus ik ging weer naar het bankje. Een bijzonder gesprek met Saskia, wilde paarden die het bankje omringden, en daarna een heel bijzonder gesprek met Oksana de fotograve van 365, en kwamen we samen op een zo geweldig plan om over gekke dingen gesproken dit jaar november nog te proberen in New York iets met Stand up comedy te doen, en zij wilde mee, zo enthousiast, echt superleuk!

 

Het moment dat ze ons kwamen halen kon ik wel op die bank springen, ik heb het gewoon gedaan! Ik heb gedaan wat ik nooit dacht te doen, wat ik dacht dat ik helemaal niet kon, en waar ik enorm bang voor was.

 

“Daag jezelf uit met iets waarvan je denkt dat je het niet kunt, en je zult uitvinden dat je alles kunt.”

 

Alle coaches die ons kwamen halen, die ons de grootsheid lieten voelen, mijn neef die ook coach is, samen met mijn nichtje, wow….. In tranen kwam ik terug op het basiskamp waar “opper” coach Arjan Vergeer klaar stond voor een hug, en ik alleen nog kon zeggen, ik ben zo dankbaar en trots!

 

Het was net een soort familie, kinderen van coaches kwamen ons fruit brengen, we deelden onze ervaringen. Wat overweldigend, wat fijn met alle mededeelnemers dit proces te hebben gedeeld, wat een superhelden zijn we met zijn allen!

 

Die depressie is niet ineens zomaar weg, maar het gevecht is gestopt.  Ook het gevecht dat ik altijd maar groot stoer en sterk moet zijn, ik wil het niet meer, ik kan het niet meer. Ik ben ook maar een heel klein meisje in een hele grote verpakking.  En misschien is het juist wel sterk om zo nu en dan zwak te zijn.  Ik ben niet anders dan een ander, of misschien juist wel maar dat maakt mij dan uniek.

 

Ik vind het harstikke leuk met mezelf, kan me goed vermaken met mezelf, maar op deze manier met mezelf zijn? Dat was wel een heel nieuw niveau, alsof ik allerlei stukjes van mezelf die ik onderweg kwijt geraakt was nu weer terugvind.

 

Alles wat je nodig hebt zit in je, alleen zijn er bij mij zoveel geheime vakjes, het duurt soms even voor ik het gevonden heb en trek ik eerst 100 verkeerde laatjes open voor ik de goede gevonden heb….. 

 

Een onvergetelijke ervaring, die waarschijnlijk nog wel voorlopig een uitwerking zal hebben……

 

Submit to Facebook

Reacties mogelijk gemaakt door CComment