Kwetsbaar.

In het woordenboek staat: “ weinig beschermd tegen beschadiging, breekbaar en erg gevoelig”. 

Kwetsbaar of raakbaar opstellen is volgens mij net zo iets als zonder kleding aan de straat op gaan. Je laat iemand het diepste van jezelf zien.   Er is moed voor nodig, heel veel moed. Als je dat doet is het risico dat iemand je raakt.  Het klinkt als een negatief woord omdat we het associëren met pijn, verdriet of misschien wel frustratie.  Niemand wordt gespaard, iemand die zich nooit gekwetst heeft gevoeld heeft niet echt geleefd. 

Als je het diepste van jezelf laat zien kan de ander daarop reageren, en dat kan voor een uiterst pijnlijke ervaring zorgen. Reden genoeg om dat niet nog een keer te willen voelen, en daarom wil je jezelf beschermen.

Mijn beschermingsmechanisme heeft zich in de loop der jaren flink ontwikkeld.  Mijn hart op slot, in een onkraakbare kluis, daarvoor een betonnen muur en een gesloten hek met prikkeldraad en  220Volt erop. Zo opgelost! Daar kan niemand meer bij, dat gebeurd me nooit meer. Precies….. Er kan niets meer in….

Mensen die dachten dat ik een open boek was, ja dat was een trucje, want ook die leer je jezelf aan, en god wat werkte dat trucje goed, van binnen verging ik van de pijn maar ik zou nog liever mijn tong eraf bijten dan het vertellen. Ik werd ziek, behoorlijk ziek…. Lichaam en geest werken samen, en maanden heb ik helemaal niets gekund ik heb krom gelegen van de pijn, letterlijk en figuurlijk.

Waar heb ik dat in hemelsnaam opgebouwd? De enige met wie ik echt alles kon delen is in oktober 2014 overleden en wat was dat zwaar. Alsof ik alles inslikte, en niets te vertellen had. Zelfs bij mijn vrienden kon ik een omweg verzinnen om er onderuit te komen, hoewel ik daar niet mee weg kwam, want sommige mensen kunnen je 100 woorden horen zeggen en je nog niet verstaan en andere mensen hoef je geen woord te zeggen en ze zullen je verstaan.

Ik ben degene die mezelf pijn doet. Ik ben een soort van slachtoffer van mijn eigen bescherming…  Ik wil geen slachtoffer zijn want dan is het of iets of iemand anders de controle heeft. Als ik zelf de verantwoording neem dan kan ik het veranderen.

Ik ben bang, heel erg bang….. Maar ik merkte ook dat ik niet echt leefde als ik niet bereid was mensen echt dichtbij te laten. Alsof ik niet echt mezelf kon zijn. Dat is vreselijk! Alsof je vacuüm verpakt bent en continu je adem inhoudt. Ik ben niet voor niets zoals ik ben, waarom zou ik dan anders willen of moeten zijn?

De enige manier om een probleem op te lossen is door het in het licht te zetten.  Ik wil het oplossen….

In januari startte voor mij het 2^e jaar van het jaarprogramma van 365 dagen succesvol.  Aan het einde van de dag gooiden we iets weg waar we vanaf wilden. Een heftige oefening, ik nam afscheid van mijn donkere gesloten hart, ik kraak de code en vanaf nu wil ik weer met een open hart leven, ik heb de bescherming niet meer nodig, ik kan het zelf. Die avond voelde ik me leeg alsof ik iets kwijt was.

Geen weg meer terug. En  brrr wat ben ik bang.  Dat wil niet zeggen dat ik dan maar niets moet doen, want als je doet wat je deed, krijg je wat je altijd kreeg, en als je iets wilt wat je nooit hebt gehad dan moet je iets doen wat je nooit hebt gedaan.

Kwetsbaar en raakbaar opstellen is niet meer negatief. Het is niet zwak zijn, het is het tegenovergestelde. Het is zijn wie ik werkelijk ben. Zelfliefde is simpelweg delen wie je werkelijk bent, aha…..

Ik vind het moeilijk om het diepste van mezelf te laten zien. Dan heb ik de neiging erom heen te draaien. Alsof dat werkelijk helpt want god wat is dat vermoeiend zeg, voor mij maar ook voor de ander, alsof die kan raden wat ik bedoel.

Kort geleden heb ik al mijn moed verzameld, ik had er lang genoeg omheen gedraaid. Om iemand iets te zeggen wat de “oude San” nooit zou zeggen.  Ik deed het en er kwam geen reactie helemaal niets. Elk antwoord was goed geweest, maar geen antwoord ging overal doorheen. Het gevoel alsof ik vreselijk op mijn bek ging en zo de deur in mijn gezicht kreeg….. Auw, auw en auw!

Daar gaan we weer, die pijn was van mij, niet van de ander die niet reageerde, die heeft het alleen naar het licht gebracht. De meest logische reactie zou zijn: “zie je nou wel? Waarom doe je het in hemelsnaam?  zit je weer met de gebakken peren!”.

Ik had even tijd nodig om mezelf bij elkaar te rapen. Toen realiseerde ik me ineens hoe ver ik al gekomen ben, ik ben helemaal niet op mijn bek gegaan,  ik heb mezelf laten zien in uiterste puurheid.  Daar kan ik trots op zijn.  

En nu? Waarschijnlijk zou het logisch zijn om dan maar weer terug te krabbelen en dit dus nooit meer te doen, want dit wil je toch nou juist niet?!

Leven is het meervoud van lef, dus oké, het ging niet zoals ik gehoopt had, maar om het dan nu gelijk op te geven zou wel heel stom zijn.  Alsof je ooit op een fiets stapte en gelijk kon fietsen?! Ik had het al gelijk zonder zijwieltjes gedaan das best al knap op zich.  Of wat dacht je van autorijden? Ik had nog geen week mijn rijbewijs en reed de koplamp al uit mijn opa zijn auto, maar daarna stapte ik wel gelijk weer in om naar Duitsland te rijden. Dus dan kan dat met dit misschien ook wel.

Geraakt worden heeft iets moois, het geeft je heel veel informatie, waar je naar verlangt, welke waarde je eraan hebt gegeven,  en het geeft je de mogelijkheid om te groeien.

Het was niet ervaring waar ik op wachtte misschien was het wel veel beter dan dat. Want in plaats van terug krabbelen doe ik nu het tegenovergestelde. Ik deel het nu, en dat is voor mij  pas echt raakbaar zijn.  Des te meer ik het doe des te dichter ik bij mezelf kom.

Hopelijk heeft dit je geïnspireerd, een inzicht gegeven, en misschien zelfs wel zo dat je ook de moed  vind om hetzelfde te doen. De wereld wacht op jou , je bent geweldig precies zoals je bent!