Dag 2015…..

Ik kan er eerlijk over zijn dat dit niet het makkelijkste of leukste jaar tot nu toe was. Wat een geruststelling… Dat betekent dat het beste waarschijnlijk nog moet komen!

Het was voor mij een jaar vol emoties waarvan ik van sommige geeneens wist dat het in me zat. Alles ging op zwart, het licht ging uit en het vuur was even gedoofd. Zwart was echt zwart…. Niks 50 tinten grijs, gewoon pikzwart. Wat als ineens alles wat je je hele leven dacht of geloofde niet echt leek te zijn? Alsof je bijna 39 jaar in een of andere film had geleefd, en nu ineens een deur open ging de Trueman show met Jim Carrey was er niets bij.  Het punt dat je eerst zover moet komen en tegen de huisarts moet zeggen als je nu niets doet sta ik niet voor mezelf in om maar doorgestuurd te kunnen worden was echt een dieptepunt. Want al meer dan een jaar werd ik met een kluitje in het riet gestuurd.

Er werd eindelijk een diagnose gesteld…. Een zware depressie in combinatie met een burn-out. En doe er dan ook nog een ingewikkelde “spirituele” ervaring bij, want ja Sandra loopt dus wel in 7 sloten tegelijk. Maar, je kunt het ook maar gehad hebben…. Wilden ze me aan de antidepressiva hebben want het was echt nodig, en ik besef me ook heel goed waarom, maar geen praten aan. Geen chemische troep. Pillen lossen geen problemen op, dat kun je alleen zelf. Onder het motto: sommige mensen voelen de regen, anderen worden alleen maar nat”.

Momenten dat je letterlijk en figuurlijk zo’n pijn hebt dat je niet weet waar je het zoeken moet, dat je echt in elkaar zakt op de trap, en niet eens meer weet hoe je uiteindelijk boven bent gekomen. Van de meest actieve en enthousiaste persoon naar helemaal niets kunnen? Heel bizar. Besef ik wel dat het ook een beetje teveel van het goede was om naast een baan, een atelier erbij te hebben en dan ook nog allerlei activiteiten als commissies, netwerken en weet ik veel wat al niet meer te doen. Ik vond ook gewoon veel dingen leuk. Maar ineens was niets maar ook echt helemaal niets meer leuk… Ik was stuk, gebroken, kapot, en reviseren leek niet echt een makkelijk “klusje”.

Toeval geloof ik niet in, alles heeft altijd een reden. Op het moment dat ik dacht dat ik knettergek geworden was en zelfs de ziekenfonds had gebeld of ze me niet beter konden opnemen, kwam er iemand op mijn pad die mij een spiritueel “inzicht” kon geven in hetgeen waarvan ik helemaal geen weet had dat het bestond, laat staan dat ik kon begrijpen wat er werkelijk gebeurd was. Godzijdank… Ik kon op zoek naar informatie, vond een lijstje bijhorende kenmerken en van de 13 waren er 9 heel heftig aanwezig, niet dat het heel prettig was, maar het werd enigszins verklaarbaar.  Zoals met alle informatie overal over moet je zelf zoeken naar het antwoord wat voor jou klopt, want jij bent de enige die voelt wat je voelt, en dus ook de enige die weet wat jouw waarheid is. Want wat voor mij waar is, kan voor een ander niet waar zijn. Goh dus de waarheid is dan ook maar een perspectief? Ik wilde zo snel mogelijk beter worden, schakelde alle mogelijke hulplijnen in, maar zo werkt dat nu eenmaal niet. Want sommige dingen hebben tijd nodig, het “druk” geweest zijn was ook een manier van uh geen tijd maken voor sommige dingen, en gewoon voor weglopen. Want stel je eens voor als ik ga toegeven dat ik werkelijk ook heel bang ben? Of onzeker? Of dat ik heel erg verdrietig ben? Dat ik niet altijd zo sterk ben? Ik ben misschien groot van stuk, maar in werkelijkheid ben ik eigenlijk ook maar gewoon klein en kwetsbaar, ik ben gewoon uh goed ingepakt. Maar wat nu als iedereen dat heeft? De meest succesvolle mensen zijn ook onzeker of bang, of weten niet alle antwoorden, alleen we zien het nooit zo. Toegeven dat je iets niet kunt is een teken van uh zwakte? Wie heeft dat ooit in hemelsnaam bedacht??? Had ik nu al die jaren mezelf voor de gek gehouden? In plaats van zo zorgzaam en liefdevol voor andere mensen te zijn, is het misschien handiger om te beginnen met mezelf? Acceptatie dat is mijn woord van 2015. Worstelen met loslaten, hoe moet dat dan loslaten? Het bestaat helemaal niet! Want het moet toch ergens heen als je het loslaat, het enige wat ik kon was accepteren, dat ook dat bij me hoorde. Niemand is perfect ook ik niet, maar het totaalpakket is eigenlijk toch hartstikke leuk. Ik kan een ander “niet perfect persoon” wel perfect zien, maar waarom mezelf niet dan?

Dit zijn vakken die ze op school moeten geven!

Langzaam gaat het beter, de ene dag is niet de andere, en het is een stapje vooruit en dan weer een achteruit, tis net salsa dansen maar dan anders….

Een van de moeilijkste dingen was misschien wel dat ik me doodschaamde, want wat zouden andere mensen nu weer zeggen of denken? Het antwoord was:

“mensen die oordelen begrijpen niet, en mensen die begrijpen die oordelen niet”

Wow dat is prettig! Mijn leven is van mij?! Dus ik hoef geen dure auto omdat de buren dat willen zien, ik hoef niet uh ik hoef eigenlijk uh niets wat ik niet wil, omdat een ander dat wilt? Wat een opluchting…..

Ik had niet gedacht dat ik op de laatste dag van dit jaar kon zeggen dat ik er dankbaar voor ben. Ik ben het wel. Dankbaar voor de mensen die me op mijn slechts hebben gezien en me nog steeds het beste vonden, de mensen die oprecht interesse in mij toonden alleen al door de simpele vraag te stellen hoe gaat het met je? Maar het ook echt meenden. De mensen die naast me stonden, die naar me luisterden, en me vooral niet vertelden hoe ik het "moest" doen.Zelfs dankbaar voor de mensen die oordeelden, me gekwetst hebben, over me praten, vooral die mensen ben ik dankbaar, want die hebben me meer gegeven dan ze hadden kunnen nemen.

Een persoon in het bijzonder zal ik altijd dankbaar blijven, degene die de sleutel had om alle deuren van het leven te openen. Waar diegene me pijn deed, heeft diegene juist alles gebracht wat ik nodig had om dichterbij mezelf te komen. Soms kunnen mensen je zo diep raken dat je nooit meer hetzelfde zult zijn. Omdat mensen niet langer deel uitmaken van je leven wil dat niet zeggen dat je niet altijd van ze kunt houden.

Dus dag 2015, ik  zal je niet zo snel vergeten, maar ik ruil je in…. Hoi 2016, ik hoop dat we er samen een bijzonder jaar van kunnen maken.

Ik wens iedereen niet een gelukkig nieuwjaar, maar wel 365 mooie dagen, waarin ik hoop dat iedereen het beste in zichzelf mag ervaren. Liever 365 gelukkige dagen dan 1 keer een gelukkig nieuwjaar toch?