Ont-moeten.

Iedereen kent het wel: Je moet…….

De was ophangen, strijken, iemand bellen, de tuin doen, op visite gaan, naar je werk, afwassen, iemand helpen, naar een vergadering, ziekenbezoek,  enz enz. Doorgaans kosten de meeste dingen niet zo heel erg veel moeite onder normale omstandigheden.

Ik moet altijd van mezelf ook nog net even wat meer doen. Ik ben enorm streng voor mezelf want stel  je niet aan… Kom op je kunt nog wel even ook… En ach help toch even, of doe nog even joh kan toch makkelijk? Het past allemaal net nog in de dag, want je moet eruit halen wat erin zit… Ja ja….

Op een gegeven moment kun je het ook zover laten komen dat het leven alleen nog maar bestaat uit moeten. En ben ik zo streng geworden dat er geen ruimte meer is voor “abusievelijke” foutjes, of even geen zin, het past even niet, geen energie, of ik wil gewoon even niet.

Ik verplicht mezelf dan toch nog tot want:

1)       Als je het vandaag doet hoeft het morgen niet meer (terwijl sommige dingen gewoon herhaaldelijk terugkomen)

2)       Als je dat nog even doet voor iemand anders dan helpt diegene jou de volgende keer ook  (hoe vaak kom je er dan achter dat dat niet het geval is?)

3)       Als het gedaan is kan het ook van je “to do” lijstje af (om er vervolgens weer 3 andere nieuwe dingen op te zetten)

4)       …………………….

Ik heb altijd wel een reden om iets te moeten, dat is dus NIET goed!

Ik heb dus eigenlijk gewoon onhaalbare eisen aan mezelf gesteld. Ik heb van mezelf geprobeerd een robot te maken, en dat is niet gelukt. Ik ben ook gewoon maar een mens…..

En nu…. Nu moet ik dus ont-moeten. Dus vooral niet meer moeten, het hele woord moeten is nu voor mij al fout om te beginnen op dit moment. Met al mijn eigen moeten heb ik mezelf wel behoorlijk wat problemen bezorgd..

Wat nu als ik niet afgewassen hebt omdat ik niet thuis was? Of dat ik een keer iemand niet gelijk kon helpen omdat ik echt te moe was? Of dat ik niet bij de vergadering kon zijn omdat ik moest werken?

En wat nu als ik nu niet die dure auto, of het leven zoals wellicht iemand anders van mijn leeftijd wel heeft?  NOU EN?????????

Van wie moet ik dat dan? Van mezelf? Wie moet daar iets van vinden of zeggen? Ik toch? Wie bepaald hoe het of in dit geval mijn leven eruit “moet” zien? Wat ik “moet” doen? Uh ik zelf toch? Waarom maak ik het mezelf dan zo moeilijk? Is dat nou eerlijk tegenover mij?

Wie bepaald het voor jou de lezer? Heb jij een balans in tussen wat je moet, en wat je wilt? Stel jij niet te hoge eisen aan jezelf?

Bij mij is er dus een fout patroon ingeslopen, en het zal heel wat moeite kosten om dat eruit te krijgen in deze moderne “moeten” maatschappij.

Haal de moet eruit en hou de moed erin.